| Ευρετήριο Άρθρου |
|---|
| Το μυστήριο της νήσου του Πάσχα |
| Πώς έγινε η καταστροφή |
| Όλες οι Σελίδες |
Έτσι, με βάση τις ανακαλύψεις για την εξέλιξη του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού και των διατροφικών συνηθειών των κατοίκων του, οι αρχαιολόγοι άρχισαν σιγά σιγά να σχηματίζουν μια σαφή και συνεπή εικόνα της ανόδου και της πτώσης του πολιτισμού που άνθησε στο νησί του Πάσχα:
Οι πρώτοι Πολυνήσιοι άποικοι βρέθηκαν σε ένα νησί με εύφορο έδαφος, άφθονη ξυλεία, επαρκή ζωτικό χώρο και όλα τα προαπαιτούμενα για μια άνετη ζωή. Ευδοκίμησαν και πολλαπλασιάστηκαν.
Μετά από μερικούς αιώνες, άρχισαν να κτίζουν πέτρινα αγάλματα σε βάθρα, όμοια όπως έκαναν και οι πρόγονοί τους στην Πολυνησία. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο τα αγάλματα και τα βάθρα γίνονταν όλο και μεγαλύτερα, ενώ τα αγάλματα άρχισαν να αποκτούν και κόκκινες κορώνες μεγέθους 10 τόνων, προσπαθώντας να ξεπεράσουν το ένα το άλλο, πιθανότατα καθώς αντίπαλες ομάδες προσπαθούσαν να ξεπεράσουν η μία την άλλη σε επίδειξη πλούτου και ισχύος (κάτι ανάλογο με τις ολοένα και αυξανόμενες πυραμίδες στην αρχαία Αίγυπτο, ή τις ολοένα και πιο εντυπωσιακές βίλες των αστέρων του Χόλιγουντ σήμερα).
Ο μαλακός και πορώδης ηφαιστειογενής βράχος του νησιού ήταν ιδανικός για τη σμίλευση αγαλμάτων (moai τα έλεγαν οι ντόπιοι). Οι γλύπτες ήταν έμπειροι τεχνίτες που ήξεραν να αξιοποιούν στο έπακρο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του υλικού, όπως τις φυσικές χαραγματιές και τις διαφοροποιήσεις στο χρώμα. Πρώτα σχεδίαζαν ένα σχέδιο στο βράχο και ύστερα σιγά σιγά με πέτρινα εργαλεία έσκαβαν το άγαλμα στο βράχο. Εάν ένα ελάττωμα εμφανιζόταν στο βράχο κατά την κατασκευή, το άγαλμα εγκαταλείπονταν και άρχιζαν άλλο. Για την μεταφορά και το στήσιμο δεν χρησιμοποιούντο δούλοι, αλλά επιστρατευόταν ολόκληρη η φυλή, ενώ όλη η διαδικασία συνδυαζόταν με τελετές και ιερουργίες.
Από τη στιγμή που το άγαλμα φτιαχνόταν, έπρεπε να μεταφερθεί κατά μήκος του νησιού προς τα βάθρα που είχαν προετοιμαστεί για αυτά. Αυτό σήμαινε μετακίνηση έως και για 14 μίλια σε ορισμένες περιπτώσεις. Πώς γινόταν όμως αυτή μεταφορά; Εξαιρούμενων των ...εξωγήινων, πιθανότερη μέθοδος έχει αποδειχτεί (με προσομοίωση σε υπολογιστή αλλά και με πρακτικές δοκιμές) το κύλισμα κατά μήκος των δρόμων πάνω σε κορμούς που λιπαίνονταν με λάδι κοκοφοινικιάς.
Το σήκωμα του αγάλματος σε όρθια στάση μπορούσε να γίνει πάλι με ένα σύστημα κατάλληλα τοποθετημένων κορμών. Μερικοί μάλιστα υποθέτουν ότι τα αγάλματα μεταφέρονταν στο δρόμο σε όρθια θέση συγκρατούμενα από εργάτες με κατάλληλο χειρισμό σχοινιών. Κάτι τέτοιο θα επαλήθευε και τον αρχαίο θρύλο του νησιού ότι τα αγάλματα «περπατούσαν» μέχρι το σημείο της τοποθέτησής τους! Εάν κάποιο άγαλμα έπεφτε, κατά τη διάρκεια της μεταφοράς, το εγκατέλειπαν εκεί που έπεσε.
Τελικά τα αγάλματα στήνονταν κατά μήκος της ακτογραμμής, κοιτώντας προς το εσωτερικό, ίσως για να προστατεύουν και να φέρνουν καλή τύχη στους κατοίκους του νησιού.
Όμως τελικά τα αγάλματα δεν τους προστάτευσαν, μάλλον συνέβαλαν και αυτά στον αφανισμό τους.
Ο αυξανόμενος πληθυσμός του νησιού (εκτιμάται ότι μπορεί να είχαν φτάσει έως και τις 20.000 κατοίκους) έκοβε τα δάση ταχύτερα από όσο μπορούσαν αυτά να αναπαραχθούν. Χρησιμοποιούσαν το έδαφος για να φτιάξουν κήπους και τα ξύλα για καύσιμα, κανό, σπίτια και -βεβαίως- αγάλματα.
Καθώς τα δάση εξαφανίζονταν, οι κάτοικοι ξέμειναν από ξυλεία και από σκοινιά για τη μεταφορά και το στήσιμο των αγαλμάτων. Η ζωή έγινε δυσκολότερη. Πηγές και ρυάκια ξεράθηκαν, δεν είχαν ξύλα να ανάψουν φωτιά, τα άγρια θηράματα εξαφανίστηκαν. Καθώς δεν είχαν ξυλεία για να φτιάξουν μεγάλες βάρκες, λιγόστεψε και η αλιεία. Οι σοδειές τους επίσης μίκρυναν, καθώς η αποδάσωση άφησε το έδαφος να διαβρωθεί από τη βροχή και τον άνεμο, να ξεραθεί από τον ήλιο και τα θρεπτικά του συστατικά να εξαντληθούν. Ούτε τα κοτόπουλα ούτε ο κανιβαλισμός έφταναν πια για να τραφούν οι κάτοικοι. Αγαλματίδια αυτής της εποχής με βυθισμένα μάγουλα και αποσκελετωμένα χαρακτηριστικά δείχνουν ότι ο λαός πλέον λιμοκτονούσε.
Με την εξαφάνιση του περισσεύματος τροφής, το νησί του Πάσχα δεν μπορούσε πλέον να συντηρεί τους αρχηγούς, τους γραφειοκράτες και τους ιερείς που είχαν στηρίξει παλαιότερα ένα πολύπλοκο μοντέλο κοινωνίας. Μια τάξη πολεμιστών σύντομα πήρε την εξουσία από τους κληρονομικούς ηγέτες. Ακόμη και σήμερα είναι σπαρμένο το έδαφος του νησιού από ακόντια και εγχειρίδια, απόδειξη των πολέμων που σπάραξαν το νησί κατά την περίοδο της εξουσίας τους (17ος και 18ος αι).
Κάπου στα 1700 άρχισε και η ραγδαία μείωση του πληθυσμού, που κατάληξε ίσως και στο ένα δέκατο του προηγούμενου μεγέθους. Οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σε σπηλιές για προστασία από τους εχθρούς τους. Γύρω στα 1770 αντίπαλες ομάδες έρχισαν να γκρεμίζουν η μία τα αγάλματα της άλλης, με τόσο μίσος ώστε τοποθετούσαν μεγάλες κοφτερές πέτρες στο σημείο όπου έπεφταν για να αποκεφαλίζονται! Το τελευταίο άγαλμα έπεσε το 1864.
Εκ των υστέρων η γνώση;
Καθώς αναλογιζόμαστε την πτώση του πολιτισμού του νησιού του Πάσχα, σίγουρα θα αναρωτηθούμε: «μα καλά, γιατί δεν κοιτούσαν γύρω τους, να συνειδητοποιήσουν τι έκαναν και να σταματήσουν, προτού να είναι πολύ αργά;» Ο λόγος είναι ότι οι διαδικασίες αυτές εξελίσσονται σταδιακά, πιο αργά από τη ζωή και τη μνήμη ενός ανθρώπου. Όσο κι αν ο παππούς αναπολεί τα πράγματα όπως ήταν τη δική του εποχή, ο εγγονός λίγα πιστεύει. Αλλά ακόμη και αν κάποιοι προσπάθησαν να προειδοποιήσουν, θα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα κοινά συμφέροντα ξυλοκόπων, τεχνιτών, γραφειοκρατών, αρχηγών και ιερέων. «Το κέρδος προηγείται από τα δέντρα» θα τους είπαν, όπως λένε και οι σημερινοί απόγονοί τους. Κι άλλωστε, θα συμπλήρωναν, τα δέντρα ξαναφυτρώνουν.Έτσι με τον καιρό τα δέντρα γίνονταν λιγότερα, μικρότερα και χωρίς οικονομική σημασία. Όταν το τελευταίο δέντρο έπεσε, ίσως να μην το αντιλήφθηκε κανείς.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας αυτής είναι σαφές:
Εάν οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα χρειάστηκαν μερικές εκατοντάδες χρόνια για να καταστρέψουν τη φύση και τον πολιτισμό τους με όπλο τα χέρια τους και απλά πέτρινα εργαλεία, τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που πλημμυρίζουν σήμερα τη γη, οπλισμένοι με όλα τα θαύματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, μπορούν να «καταφέρουν» το ίδιο αποτέλεσμα πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο ριζικά.
Υπάρχει μόνο μια ειδοποιός διαφορά: οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα δεν διέθεταν επαρκείς πληροφορίες για το παρελθόν, από τις οποίες να μπορούν να αποκομίσουν γνώση, προτού να είναι πολύ αργά. Εμείς αντίθετα διαθέτουμε. Θα μας κάνει άραγε αυτό σοφότερους;
Πηγές
- Easter Island, Discovery Channel: http://www.exn.ca/mysticplaces/easterisland.asp (φωτογραφίες)
- Easter's End by Jared Diamond, Published in Discover Magazine on 08/01/95: http://dieoff.com/page145.htm
- Easter Island History, EIF: http://islandheritage.org/eihistory.html
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
