Οικολογική Επιθεώρηση

ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ: Καταγραφή και αξιολόγηση του προβλήματος

Απαιτείται η άμεση σύνταξη ενός καταλόγου εκλύσεων και εκπομπών διοξινών, έτσι ώστε να αναγνωριστούν και να αξιολογηθούν οι πηγές έκλυσης των επικίνδυνων αυτών ουσιών. Η καταγραφή αυτή θα πρέπει να γίνει παράλληλα με τις αντίστοιχες αναφορές εκπομπών που προβλέπονται από την Οδηγία για την Ολοκληρωμένη Πρόληψη και Έλεγχο της Ρύπανσης (ΟΠΕΡ-IPPC), τα χρονοδιαγράμματα όμως θα πρέπει να είναι πιο στενά (η καταγραφή μέσω του μηχανισμού της Οδηγίας χρειάζεται μία πενταετία για να ολοκληρωθεί και να περιλάβει όλες τις πηγές ρύπανσης, άρα απαιτείται ανεξάρτητος και πιο ευέλικτος μηχανισμός).

Είναι θετικό ότι άρχισε επιτέλους στην Ελλάδα η καταγραφή των επιπέδων διοξινών στα τρόφιμα (από τον ΕΦΕΤ), ενώ έχουν εξοπλιστεί κατάλληλα για αναλύσεις διοξινών και κάποια εργαστήρια (όπως ο Δημόκριτος, το Εθνικό Αστεροσκοπείο και το Γενικό Χημείο του Κράτους). Απαιτείται πάντως η περαιτέρω ενίσχυση των εργαστηρίων αυτών για να μπορούν να αντεπεξέλθουν πληρέστερα στις ανάγκες μιας τέτοιας καταγραφής.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΗΜΑ: Κατάρτιση συγκεκριμένου προγράμματος για την εξάλειψη των διοξινών

Αυτό στην πράξη σημαίνει τα εξής:
Καθορισμός εθνικού στόχου (π.χ. μείωση κατά 75% σε μια πενταετία, 90% σε μια δεκαετία, πλήρης εξάλειψη το αργότερο ως το 2020) Πάγωμα αδειοδότησης νέων πηγών έκλυσης διοξινών (π.χ. κάθε νέα επένδυση θα πρέπει να εγκρίνεται μόνο με την προϋπόθεση ότι έχουν ληφθεί μέτρα για να αποφευχθεί η έκλυση διοξινών) Σταδιακή απάλειψη των υπαρχουσών πηγών διοξινών (π.χ. κλείσιμο ανεξέλεγκτων χωματερών, εφαρμογή νέων τεχνολογιών σε όσες χαλυβουργίες δεν λαμβάνουν σχετικά μέτρα, περιορισμός της χρήσης χλωριωμένων πλαστικών PVC κ.λπ.).

ΤΡΙΤΟ ΒΗΜΑ: Σταδιακή κατάργηση των χλωριωμένων προϊόντων

Για να παραχθούν διοξίνες χρειάζεται μια πηγή χλωρίου. Η κατάργηση των επικίνδυνων χλωριωμένων προϊόντων είναι απαραίτητος όρος και αναγκαία συνθήκη για την οριστική εξάλειψη των διοξινών. Στην κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται ο περιορισμός της χρήσης και εν τέλει η κατάργηση συγκεκριμένων χλωριωμένων προϊόντων όπως π.χ. τα πλαστικά PVC.