Οικολογική Επιθεώρηση

6.

Το ανωτέρω νομικό καθεστώς προστασίας της δημοσίας δασικής κτήσεως ελειτούργησε μέχρι τώρα ικανοποιητικά, και οφείλεται ευγνωμοσύνη στους δασικούς υπαλλήλους, που στην μεγάλη τους πλειοψηφία διεφύλαξαν και επροστάτευσαν τα δάση. Η κατασκευή και προβολή ιδιωτικών δικαιωμάτων επί των δημοσίων δασών, που όπως προείπαμε συγκαταλέγεται μεταξύ των δεινών της αγρίας οικιστικής αναπτύξεως στην χώρα μας, δεν ήτο δική των αποτυχία. Είναι αποτυχία του πελατειακού συστήματος, που απέφυγε μέχρι σήμερα την κατάρτιση του δασολογίου και όταν ακόμα διετάχθη με αποφάσεις του Ε' Τμήματος του ΣτΕ, συνέπραξε στην διαστρέβλωση του θεσμού της κατατμήσεως των δασών και στην οικοπεδοποίησή των, ανεγνώρισε ανύπαρκτα δικαιώματα επί δασών σε διάφορες κατηγορίες προσώπων, ως λ.χ. τους ρητινοσυλλέκτες, και ενέκρινε την ένταξη δασικών εκτάσεων στα σχέδια πόλεως. Όλες αυτές οι πρακτικές υπήρξαν και είναι παράνομες. Αυτές είναι η πηγή της συγχύσεως που επικρατεί σήμερα και διαφαίνεται στην πρώτη συζήτηση της τροπολογίας ενώπιον της Ειδικής Επιτροπής της Βουλής. Είναι ανάγκη να τονισθεί από του βήματος αυτού ότι οι πρακτικές αυτές μπορεί μεν να οδήγησαν σε φαλκίδευση των δασών και δημοσίων εκτάσεων, αλλά δεν εθεμελίωσαν κανένα ιδιωτικό δικαίωμα στα δημόσια δάση. Δεν μπορεί, λοιπόν, να γίνεται επίκληση τέτοιων δικαιωμάτων σήμερα. Ιδιωτικό δικαίωμα κυριότητος μπορεί να επικαλούνται μόνον εκείνοι που αποδεικνύουν την πηγή του δικαιώματός των στην Ειδική Πράξη του Σουλτάνου (Χοτζέτι) ή άλλων ισοδυνάμων οθωμανικών τίτλων. Τέτοιες, όμως, περιπτώσεις είναι πολύ λίγες. Είναι δε βαρεία προσβολή της εθνικής κυριαρχίας η αναγνώριση ιδιωτικών δικαιωμάτων επί της δημοσίας κτήσεως με νόμο, αμέσως ή εμμέσως, μέσω θεσμών που προσιδιάζουν στα ιδιωτικά δικαιώματα όπως είναι η χρησικτησία.

7.

Ειδικώτερα, η ένταξη δασών στα σχέδια πόλεως, μπορεί να διέφυγε του ακυρωτικού ελέγχου σε ωρισμένες περιπτώσεις και με διάφορες αιτιολογίες, πλην όμως, αυτή καθ' εαυτήν, δεν ίδρυσε κανένα δικαίωμα κυριότητος των ιδιωτών επί των δασικών εκτάσεων που αυτοί απεψίλωσαν και εν συνεχεία επέτυχαν να καταστήσουν οικοδομικά τετράγωνα. Αυτό το γνωρίζουν καλώς οι συντάκτες της τροπολογίας, και γι' αυτό επιχειρούν να ιδρύσουν πράγματι τώρα το δικαίωμα αυτό, απαγορεύοντας στο κράτος να ασκήσει το δικαίωμα προστασίας των δημοσίων δασών και επιχειρώντας την κατάργηση του νομικού τεκμηρίου υπέρ της δημοσίας δασικής κτήσεως. Αν εκείνοι που επέτυχαν την ένταξη δασικών εκτάσεων στο σχέδιο πόλεως, είχαν πράγματι δικαίωμα κυριότητος, θα μπορούσαν να το έχουν επιδιώξει ενώπιον των αρμοδίων πολιτικών δικαστηρίων. Ακριβώς, όμως, επειδή δεν έχουν, αναλαμβάνει να τους το δημιουργήσει η επίμαχη τροπολογία με την μέθοδο που προαναφέραμε. Κατά πρωτοφανή τρόπο, δηλ., ανατρέπει το τεκμήριο του κράτους και του απαγορεύει να ασκήσει τα δικαιώματά του, κατηγορώντας το μάλιστα διότι αμέλησε μέχρι σήμερα να τα ασκήσει εις βάρος των καταπατητών. Η ανάγνωση της αιτιολογικής εκθέσεως της τροπολογίας και των πρακτικών συζητήσεώς της στην Βουλή, κάνει τον νηφάλιο αναγνώστη να διερωτάται αν η αμέλεια, έστω, του κράτους προς επιδίωξη των νομίμων δικαιωμάτων του επί των δημοσίων δασών, μπορεί να δικαιολογήσει την συνηγορία υπέρ των καταπατητών των.

8.

Η τροπολογία, το μόνο αποτέλεσμα που θα επιφέρει είναι η σύγχυση. Διότι το περιεχόμενό της είναι εγγενώς και χονδροειδώς αντισυνταγματικό για τους ακόλουθους λόγους:
Α. Καταργεί το αναπαλλοτρίωτο της δημοσίας κτήσεως σε ωρισμένα τμήματά της "ακίνητα" - δασικές εκτάσεις εντός σχεδίου πόλεως- θεσπίζοντας χρησικτησία εις βάρος της. Αλλά, όπως είπαμε, η δημοσία κτήση είναι μέρος της εθνικής κυριαρχίας που δεν μπορεί να καταργηθεί με νόμο. Απλώς η τροπολογία εν τούτω, συνιστά αντεθνικήν ενέργεια. 
Β. Κατ' ουσίαν τέμνει με την ρύθμισή της διαφορά μεταξύ κράτους και πολιτών αναγομένη σε δημόσια κτήση και ιδιωτικά δικαιώματα, κατά παράβαση των άρ. 26 και 95 του Συντάγματος που αναθέτουν την δικαιοδοσία αυτή στα δικαστήρια. 
Γ. Η ρύθμιση εμπεριέχει ανεπίτρεπτη αναδρομικότητα, αφού, επιχειρώντας την κατάργηση του αναπαλλοτριώτου της δημοσίας κτήσεως, εμποδίζει το κράτος να προστατεύσει την δημοσία κτήση με την κατάλληλη συμπεριφορά, αφού δεν είναι νοητό να αποβαίνει εις βάρος του κράτους η επιείκεια την οποίαν επέδειξε στους καταπατητές. 
Δ. Αντίκειται στην αρχή του κράτους δικαίου και της χρηστής διοικήσεως τη συλλήβδην νομιμοποίηση παρανόμων καταστάσεως χωρίς την επισταμένη έρευνα μιας εκάστης τούτων (βλ. νομολογία ΣτΕ επί της αρχικής συλλήβδην νομιμοποιήσεως των αυθαιρέτων).
Ε. Τέλος, και χειρότερο όλων, η ανωτέρω αντισυνταγματικότητες και παρανομίες που δεν θα ανεχόταν κανένας έντιμος δικαστής, δεν θα υπάρξει ποτέ η ευκαιρία να τεθούν υπό την κρίση δικαστηρίου, αφού το μεν Δημόσιο και οι υπ' αυτού ευεργετούμενοι ιδιώτες, δεν έχουν λόγο να προσέλθουν στα δικαστήρια, οι δε πληττόμενοι και έχοντες έννομο συμφέρον Έλληνες πολίτες, οι αληθείς κύριοι των δασών, δεν νομιμοποιούνται να εγείρουν τέτοιες δίκες.

 9.

Εν συμπεράσματι, το Επιμελητήριο φρονεί:

1. Ένα τόσο σοβαρό θέμα εθνικής σημασίας, όπως είναι η για πρώτη φορά στην ιστορία του έθνους επιχειρουμένη κατάργηση του αναπαλλοτριώτου της δημοσίας κτήσεως, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μιας απλής τροπολογίας. Κατ' αρχήν, δεν πρέπει να δίδεται η εντύπωση ότι επιδιώκεται λύση εξ υφαρπαγής. Έπειτα, όχι μόνον η Κυβέρνηση, αλλά και όλοι οι δημόσιοι άνδρες, πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είναι το κράτος που οφείλει να αποδεικνύει πόθεν έσχε τα δημόσια δάση. Αυτά τα απέκτησε με το αίμα των αγωνιστών και τα έχει δυνάμει της κυριαρχίας που έχει στην συντριπτική έκταση των δασών. Είναι οι ιδιώτες που πρέπει να αποδεικνύουν τα δικά των, αφού η ιδιωτική κτήση είναι η εξαίρεση στην χώρα μας.

2. Αν, από τις πελατειακές πρακτικές και την πλημμελή λειτουργία των υπηρεσιών του κράτους, προέκυψαν συγκρούσεις, αυτές πρέπει να εξετάζονται ατομικώς, και αρμόδια διά την κρίση των είναι κατ' αρχήν τα δικαστήρια. Μεγάλος αριθμός συγκρούσεων επιβάλλει μεν επισταμένην έρευνα και μελέτη, ουδέποτε όμως δικαιολογεί και στηρίζει συλλήβδην νομοθετικές ρυθμίσεις. Μόνο με την σοβαράν και επισταμένην έρευνα μπορεί να κριθεί εάν υπάρχουν περιπτώσεις άξιες προστασίας και ποία πρέπει να είναι η ατομικώς, πάντοτε, παρεχομένη προστασία.

3. Στην συζήτηση του προβλήματος ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας, δεν επιτρέπεται να μετέχουν βουλευτές που είναι κύριοι δασών ή δασικών εκτάσεων, πολλώ δε μάλλον να εισηγούνται λύσεις του προβλήματος. Είναι θεμελιώδης αρχή του δικαίου ότι δεν μετέχουν στην λήψη δημοσίων αποφάσεων οι εξαρτώντες άμεσα συμφέροντα εξ αυτών. Η αρχή αυτή ισχύει προκειμένου περί των δημοσίων λειτουργών, δικαστών και υπαλλήλων, οι οποίοι, κατά μακράν παράδοση, αυτοεξαιρούνται ή αποκλείονται από την συζήτηση υποθέσεων στις οποίες υπάρχει έστω και μεμακρυσμένος δεσμός με συμφέροντά των. Δεν βλέπει κανείς γιατί αυτή η αρχή δεν θα ισχύσει και προκειμένου περί των βουλευτών. Το σφάλμα που διεπράχθη κατά την αναθεώρηση των διατάξεων του άρ.24 του Συντάγματος περί των δημοσίων δασών, δεν πρέπει να επαναληφθεί, διότι θα κλονίσει ανεπανορθώτως το κύρος της εθνικής αντιπροσωπείας.

4. Θα ήταν σφάλμα να υποτιμηθεί η αγανάκτηση του λαού κατά της επιχειρουμένης ανατροπής. Η φωνή που φθάνει στο Επιμελητήριο, από όλα τα μέρη της Ελλάδος, είναι μία και σαφής: "Όχι στους δασοφάγους. Όχι στην διαρπαγή του εθνικού πλούτου".